Reisverhaal van een Zelf Samengestelde rondreis door Namibië
"Geweldig, een fantastische ervaring. Veel dieren gezien. Links rijden geen enkel probleem omdat de bevolking ontzettend aardig is."
Eindelijk is het dan zover, we gaan naar Namibië. Jarenlang heeft dit hoog op de wensenlijst gestaan en nu gaan we echt!
Namibië met zijn uitgestrekte landschappen, van maanlandschap naar rode zandduinen, savannes en berglandschap, droge rivierbeddingen en verlaten kuststroken. Met ook het Etosha park waar meer dan honderd diersoorten leven zoals olifanten, luipaarden, leeuwen neushoorns en giraffen en nog veel meer.
Onze reis begint op 3 november.
Na een fijne vlucht met Emirates komen we aan bij ons eerste hotel, waar we vannacht zullen slapen, zodat we morgen fris op pad kunnen. In de ochtend wordt onze huurauto keurig afgeleverd, we krijgen nog allerlei aanwijzingen en dan kunnen we op pad.
Het landschap onderweg is adembenemend. We zien grote nesten, die door hele kleine vogeltjes worden gemaakt, (village weavers) en prachtige rotsformaties. De weg is stoffig en we rijden grote stukken zonder iets of iemand tegen te komen.
We komen aan bij onze volgende logeerplaats, de Betesda lodge in Sesriem. Vanuit hier gaan we de Sossusvlei bezoeken. Dit is een van de bekendste en meest spectaculaire attracties in Namibië, gelegen in het grootste natuurreservaat van Afrika, het Namib- Naukluft Nationaal Park. De rode zandduinen in dit gebied behoren tot de hoogste van de wereld en bereiken bijna de 400 meter.
Het is heel warm, eigenlijk veel te warm, maar wat is het mooi! Dit is zo apart, dit gaan we nooit meer vergeten.
Er is ons aangeraden om het laatste stukje, genaamd de Dead Vlei, niet zelf te rijden, maar met een gids te gaan omdat heel veel auto’s vastrijden in het mulle zand. Dat is niet te veel gezegd, overal staan inderdaad auto’s die niet meer verder kunnen, en die daarna door gidsen moeten worden losgetrokken en dan ben je achteraf nog meer geld kwijt.
Na de omgeving uitgebreid te hebben bewonderd beginnen we aan onze terugweg naar de lodge, langs de Sesrien Canyon. Totaal anders maar niet minder mooi.
We komen langs “Hammerstein”, een cheetah opvangcentrum en gaan een kijkje nemen.
We maken er een wandeling met een gids en komen vlak langs de cheeta's. Erg spannend!
We zien ook een lynx, die het er duidelijk niet mee eens is dat we zo dichtbij komen.
Al met al een superdag, met een zonsondergang zoals we die nog nooit hebben gezien. Zo mooi!
De volgende dag gaan we weer op pad, richting de kust. Onze bestemming is Swakopmund, een stadje waar nog goed te merken is dat Namibië eens een Duitse kolonie was. Duitse straatnamen, restaurantjes waar je schnitzel en kartoffel salade kunt eten. Er wordt ook nog veel Duits gesproken.
We gaan dwars door de woestijn met ook alweer geweldige uitzichten.
We slapen 2 nachten in Veronika’s bed and breakfast en ons doel is de zeehondenkolonie bij Cape Cross te gaan bezoeken, een van de grootste zeehondenkolonies ter wereld. Er leven gemiddeld zo’n 80.000 zeerobben, als in november en december de jongen geboren worden kan dit uitgroeien tot meer dan 200.000 zeerobben. In deze periode zie je ook vaak jakhalzen op jacht naar de pasgeboren zeehondjes. Wij hebben ze helaas niet gezien. Ik denk dat je vroeg of laat op de dag de meeste kans maakt en niet in het middaguur toen wij er waren.
Na deze prachtige belevenis, vertrekken we de volgende dag richting Damaraland. Ons doel is om op zoek te gaan naar de woestijnolifantjes. We rijden over een zout weg, die ze net aan het sproeien zijn. Later in de woestijn blijft al het zand aan de auto plakken en kunnen we bijna niet meer door de ramen kijken. We passeren Skelton Coast, vol roestige scheepswrakken, die gestrand zijn door storm en dichte mist.
Een ervan is van het Indiaanse schip Zelia die begin 2000 is vastgelopen en vanaf de weg heel goed is te zien is.
In Damaraland logeren we in een mooie lodge, die is uitgehakt in de rotsen.
Er zijn hier veel rotstekeningen die gemaakt zijn door de bosjes mannen en die inmiddels 2000 tot 4000 jaar oud zijn.
We gaan op pad met een gids om de olifantjes te zoeken. Deze zeldzame olifantjes hebben zich aangepast aan hun omgeving, Ze hebben een smaller lijf en brede poten om goed in het rulle zand te kunnen lopen en hebben veel minder water nodig dan gewone olifanten.
Na een mooie tocht zien we ze inderdaad, wat zijn ze mooi!! Om te vieren dat we ze hebben gevonden, stoppen we bij zonsondergang op een berg en drinken een wijntje die onze gids had meegenomen.
Overal zien we vreemde kringen, de zogenaamde Feeëncirkels, die wel 12 meter doorsnee kunnen zijn en een levenscyclus kunnen hebben van 30 tot 60 jaar. Het is nog steeds niet echt bekend waar ze vandaar komen. De een zegt dat termieten de oorzaak zijn en een ander stelt dat de cirkels verklaard worden door planten die onderling om water strijden. Maar het onderzoek loopt nog steeds. Wij vinden het in ieder geval heel bijzonder.
Hierna brengen we een bezoek aan het versteende woud Khorixas. Hier liggen versteende bomen waar ooit dinosaurussen lagen te rusten.
Daarna brengen een bezoek aan Damara’s living village, waar alles nog net zo is als vroeger bij de bosjes mannen.. We kijken overal rond en ze gaan ook voor ons dansen. Er zijn allerlei ambachten en natuurlijk zijn er ook handgemaakte souvenirs te koop.
Inmiddels zijn we al 10 dagen onderweg, de tijd gaat snel en ons volgend doel is Opuwo, met een bezoek aan de Himba stam.
Vandaag hebben we een lange dag voor de boeg en de wegen, als die er al zijn, zijn heel slecht. We hebben een satelliet telefoon bij ons, omdat er met een gsm niet overal bereik zal zijn. Onze auto hobbelt soms gevaarlijk naar opzij en de weg is nauwelijks zichtbaar. Gelukkig komen we mensen tegen met een camper, die goed de weg weten hier. Ze wijzen ons een oud Duits legerfort dat in 1914 werd verlaten en nu gerestaureerd is als hotel.
Hier kunnen we lekker wat drinken en uitrusten. Men wijst ons nogmaals de weg en uiteindelijk tegen de avond zijn we op de plaats van bestemming.
Het kleurrijke Opuwo, dat gelegen is in Kaokaland het meest afgelegen gebied van Namibië, is een grote tegenstelling van wat we de hele dag hebben gezien. We komen ogen te kort. Overal mensen en een drukte van belang. Dit is het echte Afrika. Het stof waait door de straten en tussen stenen gebouwen staan hutjes van karton en riet.
Hier wonen ook veel Herero. De vrouwen zijn gekleed in Victoriaanse jurken en vooral op feestdagen dragen de mannen Duitse uniformen. Deze Herero zijn nauw verwant aan de Himba, zij spreken ook dezelfde taal.
Gewapend met cadeautjes als meel, suiker en olie gaan we met een gids richting de Himba dorpjes. Ze liggen in een droog en onherbergzaam gebied. De Himba's leven in afzondering en nog grotendeels op traditionele wijze. Het zijn nomaden, die met hun koeien en geiten door het land trekken. Ze eten voornamelijk melk met meel erin en maïspap. Soms wordt er een dier geslacht om te eten. Voor de Himba's is uiterlijke verschijning is heel belangrijk. De Himba vrouwen wassen zich nooit, ze smeren hun huid in met een mengsel van geitenvet, kruiden en oker. Ze dragen weinig kleding, gemaakt van huiden van de geslachte dieren. Ze dragen ook veel sieraden gemaakt van schelpen, leer en koper.
De haardrachten zijn verschillend. Een getrouwde vrouw heeft een kleine kroon van geitenvel op haar hoofd, meisjes hebben twee vlechtjes op hun voorhoofd en huwbare jongens een gebogen staartje omhoog.
We mogen uitgebreid rondkijken en natuurlijk proberen ze ook om aan ons de zelf gemaakte sieraden te verkopen. Uiteraard kopen we een aantal armbandjes en kettingen. Het is een heel bijzondere belevenis om dit te mogen meemaken. Dit gaan we niet snel meer vergeten.
Na twee bewogen dagen vertrekken we richting Etosha Nationaal Park, het bekendste National park van Namibië. Etosha betekent “Grote witte plaats” vanwege een zoutpan, die zo groot is dat hij vanuit de ruimte is te zien.
In de avond is prachtig bij de waterhole, allerlei dieren komen om de beurt drinken, een geweldig schouwspel. Tijdens het eten begint het plotseling hard te regenen, zodat we naar binnen moeten vluchten. Gelukkig maar want het was wel heel droog en de dieren snakten naar een beetje water.
We gaan een ochtend drive maken en zien overal langs de kant van de weg dieren drinken bij de waterplasjes, een mooi schouwspel.
We gaan weer op pad, nu naar Namutoni, in het midden van Etosha. De gamedrives zijn ook hier geweldig, er is zo veel te zien.
Er zijn veel jonge dieren, waaronder cheeta's.
In de avond gaan we op stap met een gids voor een “Nightdrive” In het begin zien we niet veel, maar plotseling wordt het spannend. Tegen de rand van de bosjes zien we een groot aantal ogen oplichten. Leeuwen die in een hinderlaag liggen om een prooi te bemachtigen. Er volgt een oorverdovend lawaai en ja hoor, ze hebben een oryx te pakken. Als we de gidsen beloven heel stil te zijn zullen we dichter bij proberen te komen. Dit slaat alles! Gebrul en gekraak, er zijn wel meer dan vijftien leeuwen, groot en klein. Op tien minuten tijd is er niets meer over. Dit was prachtig maar ook angstaanjagend en we slapen slecht, maar we hadden het voor geen goud willen missen.
Onze laatste verblijfplaats is net buiten Etosha, de prachtige Mokuti Lodge. We gaan hier op pad met Anna, onze gids voor de komende dagen. Dit is ook weer een onvergetelijk avontuur. Er is weer zoveel te zien dat we nog wel een week langer hadden willen blijven.
Maar we moeten weer verder nu naar onze laatste stopplaats: Het Waterberg plateau. De omgeving is weer heel anders dan dat we de laatste dagen gewend waren. De Waterberg is een karakteristieke tafelberg. Het plateau steekt ongeveer 200 meter boven het gebied uit en is een toeristisch hoogtepunt.
We gaan weer op gamedrive met een gids, zodat we zoveel mogelijk van alles kunnen genieten. Het is ook weer zeer de moeite waard.
Een neushoorn loopt verderop door de bosjes. De gids besluit om te voet met ons er naar toe te gaan om hem beter te kunnen zien. Heel mooi, maar plots draait de wind en het dier heeft ons in de gaten. Hij begint te stampvoeten! Wat nu... Heel langzaam naar de jeep lopen en niet omkijken zegt de gids. Ja, ja zelfs aangekomen bij de auto waren we niet gerust en heel blij te kunnen vertrekken zonder ongelukken. Weer een spannende belevenis rijker, dat wel!
Bij de omgeving van de logde zitten veel mooie vogels en ook veel apen. Dat is erger want we moeten zelfs overdag de deur van de kamer op slot houden en alle ramen dicht. Zo brutaal schijnen ze te zijn. Tijdens het eten in het restaurant zijn ze ook overal en zitten klaar om te komen stelen.
We gaan op tijd naar bed, morgen moeten we terug naar Windhoek voor onze reis naar huis.
Drie weken zijn voorbij. Veel te snel is er een einde gekomen aan deze prachtige reis. Wat een geweldig land is Namibië. Deze weken zullen ons zeker bijblijven als een hoogtepunt van al onze Afrikareizen. We hebben zoveel gezien en meegemaakt!
Dit verslag is geschreven door Marianne Hens.
Bekijk het aanbod van Zelf Samenstellen in Namibië →
Meer wereldse verhalen
